ردپا

پرهيز از مقايسه همسر با ديگران

يکي ازخطراتي که زندگي همسران را تهديد مي کند مقايسه کردن همسر خود با برتري هاي ديگران است. به اين معنا که دوست دارد همسرش همانند آن زن يا مرد باشد.گاهي اين مقايسه را هم بر زبان جاري مي سازد وباعث کدورت مي شود.

هر انساني ويژگي هاي خاص خود را دارد،خوبي ها ويا کاستي هايي دارد.ما بايد همسران را همانگونه که هست بپذيريم واورا رشد دهيم.اگر خدايي نا کرده امتيازات زنان يا مردان ديگر را چماقي ساخته وبرسر همسرمان بزنيم خلاف انصاف ومروّت است.اگر اين مقايسه هاي منفي وناروا تشديد شود،آسيب هاي جدي بر روحيه همسر مي گذارد و اگر جبران نشود، بيم آن مي رود. که کانون خانواده را ويران کند.

چاره ي کار اين است که فرد خواهش هاي نفس امّاره را مهار کند و تقوا پيشه کند، و قناعت داشته باشد والّا هرگز نفس و خواهش هاي دل سير نمي شود و تنوّع مي خواهد،امّا چنانچه عفت ورزي پيشه کند،زندگي سعادتمند خانواده پايدار مي ماند. پس هم زن و هم شوهربايد نگاه هايشان را در مجامع مختلف کنترل کنند تا بعداً فريب چشم و نفس را نخورده با همسر خود مقايسه نکنند.اگر يکي ازهمسران همسر خود را با ديگري که امتيازاتي دارد مقايسه کند، نتيجه اين مقايسه ها خطرناک خواهد بود. اما چارۀ کار اين است که آب را از سرچشمه مهار کنيم، يعني بر چشم وگوش ودل و خود مهار بزنيم و تنها همه خوبي ها را در همسر خويش ببينيم وبه اوبينديشيم وقانع باشيم.

انواع مقايسه ها:

1-مقايسه تشويقي: همسران به خيال خودشان به انگيزه تشويق همسرشان کساني را که در کارهايي موفق ترند،الگو قرار مي دهند.

وبا بيان اينکه:"تو هم مي تواني مانند اوشوي،اي کاش توهم مثل او بودي…، غافل از اينکه با اين کار،نه تنها همسرشان تشويق نمي شود بلکه تحقير مي شود، و حسادت او را برمي انگيزاند، و دلسردي و حسرت و نفرت آن شخص را در دل همسر ايجادمي کند.

لذا اين گونه مقايسه در زندگي همسران خوشبخت بايد حذف شود.

2-مقايسه تنبيهي:

از کاربردهاي بد ابزار، تنبيه همسراست. و به همراه خود ملامت و سرزنش را هم دارد.

بفرموده اميرالمؤمنين عليه السلام:"افراط در ملامت،آتش لجاجت را بر مي افروزد.".[1].

بدترين حربه ملامت و سرزنش کردن طرف مقابل است که ريشه محبت و الفت را سرد کرده و مي خشکاند و شخصيت طرف را مي کوبد. پس براي رسيدن به خانواده خوشبخت وپايداراين روش هم کاملاً حذف شود.

3-مقايسه همچشمانه:

يعني چشم دوختن به خوبي ها و داشته هاي ديگران و ديده بستن برداشته ها و نعمت هاي خود.

از اوصاف ناپسند و ناشکرانه در برخي خانواده ها هست که براي تخريب زندگي کافي است.

بخصوص به زوج هاي جوان تأکيد مي کنيم که در زندگيتان هرگز جايي براي مقايسه باز نکنيد و هرگز همسرتان را،نه مقايسه تشويقي،نه تنبيهي،نه دشمنانه، ونه هم چشمانه ونه تفريحي ونه… نکنيد تا با آرامش وصفا زندگي کنيد.

خداوند متعال مي فرمايد:"و لاتمدنَ عينيک الي ما متعنّا به ازواجاً منهم زهرة الحيوة الدنيا لنفتنهم فيه و رزق ربّک خيرٌوأبقي” (طه 131)

ترجمه:و زنهار چشم مدروز به آنچه از زينت زندگي دنيا به گروهي از آنان داده ايم تا آنها رادرآن امتحان کنيم،وروزي پروردگار تو بهتر وپايدار تر است.

شيوه هاي الگويي حضرت زهرا در شوهرداري وخانه داري:

امام علي عليه السلام مي فرمايند:هروقت به خانه مي آمدم و به زهرا(عليها السلام)نگاه مي کردم تمام غم و غصه هايم برطرف مي شد.[2]

فاطمه عليها السلام هرگز بدون اجازه شويش اميرمؤمنان عليه السلام از خانه خارج نمي شدند ، هيچگاه او را غضبناک نکرد ند ، زيرا مي دانستند که خدا و رسولش فرموده اند:"هر زني که شوهرش را غضبناک کند خدا نماز و روزه اش را قبول نمي کند تا شوهرش از اوراضي شود.”

حضرت زهرا عليها السلام هرگز در خانه علي دروغ نگفتند و خيانت نکرد ند واز دستورات برحق شوهرش سرپيچي نکردند ..

زندگي حضرت زهرا سلام الله عليها از هر نظر براي تمام زنان دنيا که مي خواهند به کمال برسند والاترين الگوست ، از جمله در همراهي با دستورات قرآن و مل به آن ، حجاب کامل ، ساده زيستي ، اخلاص و ايثار ، همسرداري ، تربيت فرزند نمونه ، پرهيز از گناهان ، نيايش خدا و علم و …

يکي از يژگي هاي برتر صديقه طاهره عليه سلام در زمينه همسرداري است . ايشان بهترين يارو ياور براي شوهر در اطاعت از فرمان هاي الهي بودند.

هرگز از شوهرشان شکايت و شکوه نمي کردند و هميشه از ايشان به نيکي يادمي کردند. در کمبودهاي اقتصادي و مشکلات هرگز شوهرشان را سرزتنش نمي کردند و صبر مي نمودند.

حضرت زهرا سلام الله عليها غمگسار شوهر و همدرد ايشان در خوشي ها و سختي ها بودند.

صبر و حوصله در سختي و خوشي از صفات بارز ايشان بود . در تربيت اولاد سر آمد بودند و چهار فرزند شايسته و پاک واز هر نظر کامل تربيت نمودند . تنها براي همسرشان آرايش و زينت مي کردند . روح صميميت و محبت و مودت در خانه ايشان حرف اول را مي زد .

[1] بحار،ج 77 ، ص : 232)

[2] مناقب خوارزمی صفحه 256